|
||||
|
La desbranda: un tèrme que me resulta interessant s'o aplicam a la nòstra societat postmoderna, e partir del coma se pòdon extraire de desparièras reflexions a fòrça nivèls. Cossí se pòt dedusir, tractèsse pas totes aqueles camins de reflexion en lo present trabalh, doncas que resultariá extrèmament complicat, en mai de pas respondre a las inquietuds que m'an portat a començar a escriure. La rason principala qu'escrivi per el aquela reflexion es perque ai de besonh explorar aquela intuicion e se me arriba pas una autra manièra d'o far que la presenta. Çò que tròbi mai fascinant o terrorífic, segon coma se gardarà, de la desbranda, es que cossí se s'agiguèsse de la obviedat, sembla o ocupar malgrat pòt brica escapar, i a pas una autra opcion. La miá generacion, e d'una manièra mai prèpa, ieu, soi pas una excepcion: pòdi o captar, e mai se pas totjorn doncas que me consacri normalament a viure en la cotidianidad. Es probable qu'aquela “distraccion” siá una consequéncia de lo mieu pur instint de preservación qu'a totjorn existit, mas davant l'infinit e la res que se desplega davant mi, me vesi obligada a far cas omís perque cresi, davant tot, en la coneissença e pas en l'ignorància. Per aquela rason, en aquela reflexion, vòli daissar a un costat aquel instint; vòli aprigondir en la desbranda, que fòrça se pòt sovent palpar a travèrs de la paur e de la angoisha que nos provòca èsser dins aquel mond. E mai se, pòt èsser, que quand finalizarà arribe pas a cap de conclusion tranquilizadora, o benlèu pas sufiga. Sèm en un moment que l'obviedad se tòrna estranha, que contunham de cercar las responsas a aquelas questions qu'an totjorn existit. Existís una barrièra que nos aluenha de tala coneissença: la quita realitat. Aquela realitat que s'amaga, que tot o absorbeix e daissa pas se veire a simpla vista coma se d'un trauc negre s'agiguèsse. Nos a despolhat de las nòstras ròbas e nos a donat un vestit homogeneizado. Sens nos avisar, nos sentèm liures mas podèm pas donar un passatge defòra: sèm barrats en la nòstra pròpria vida. Daissam la responsa universala per mai tard, la nòstra vida aquela en perilh. Nos afrontam a un fascismo que lo vesedor s'implanta, basat en l'autocontrol, en la “fin de la politica”, en l'abandon de la esfèra privada, la destruccion de la vida concrèta. Un fascismo que pren l'estranh e lo li apròpria en agotant aital quina possibilitat que siá de radicalidad, quina autra manièra que siá de viure. Avèm assistit a desbrandas politicas e socialas que nos an condusit fins a aquel moment que la desbranda de la nòstra pròpria vida nos cor per las venas; tot es complicat: cercar trabalh, se divertir, s'anar de vacanças, sèm Èca. en un moment que domina lo fascismo posmoderno en se basant en quicòm tan vesedor que resulta complicat palpar, que podèm solament intuir. E que fa solament manca aquela intuicion perque nos ocupe la paur e l'angoisha, en verificant que sèm en de mans d'una maquina imparciala e terrorífica. Cossí pòt s'observar, de la lectura del libre “L'infinit e la res” ai pogut extraire unes concèptes, tanben unes contenguts; mas sobretodo ai extrach una lectura de la realitat que nos environa, una manièra de veire lo mond, que requerís una interpretacion abila e alèrta totjorn, e que fòrça dintra sovent en contradiccion amb ieu meteissa. Aquela contradiccion se tròba pas a causa d'un error en los arguments, o qualque desacòrdi; mas fòrça pièger: se li cal al fach que la miá vida dintra en contradiccion e en consequéncia çò qu'ieu soi. Resulta estranh acceptar doas manièras de pensar, amb doas argumentacions totalament distintes e quitament contràrias: te sègas partit, en traïnt a l'opausada quand metes en practica o prenes en compte a qualqu'una en concrèt. Aiçò ofrís solament un sentiment fòrça mai intens d'ànsia e desespèr: pel primièr còp en la tiá vida, ès desconegut a tu meteis, un estranh al qu'ensajas observar mas que s'amaga totjorn. En aquel moment es quand obsèrvas amb atencion los tieus sòns, las tiás expectativas, lo tieu futur, e te sègas void, mas avanças un pauc la tiá lectura e tròbas la solucion: “Pas esperar brica”. Amb aquela accion, nos desplaçam al delà de la esperança, al delà de quina accion que siá quitament. Sens dobte, possedís una natura peculiara qu'es necessari observar sens de limits principalament, perque los limits ofrisson pas un luòc a la res. Aquel tèxt serà un recorregut, en seguint lo mieu critèri e guidada pel que la siá òbra m'a ofrit, per la foscor del ieu, del nosautres e de la nòstra societat-ret. Aiçò implica partir de la miá experiéncia, de la miá vision a comptar de lo sieu libre que me sarra a la miá pròpria concepcion del nosautres e de la societat-ret, e que, en o disent d'antemano, cresi que se diferéncia pas fòrça de la siá. Al principi, la vida anava èsser en lo luòc central, mas a mesura que soi anat en avançant, me soi avisat que la miá concepcion de la vida aquela somesa a l'esperança. En aquelas circonstàncias i a pas luòc per la desbranda, ni per l'ànsia; cossí i a tanpauc luòc per la superacion de la obviedad. Ai decidit me centrar en la desbranda perque es çò que s'amaga après la nòstra vida esperanzada, e perque se l'accèpti poirai anar al delà. Coneissi pas la fin, mas ai de besonh, malgrat las miás temors, gardar al delà perque senti e intueixo que plaçar la desbranda en lo centre es una capitada. Farai de trapèlas: en los “Cants de Maldoror” se nos avertís sul contengut de la òbra pas bona per armas flacas (remembri pas concrètament los tèrmes). Ieu serai aquel lector qu'a escuras e a amagadas legís l'òbra perque vòl se superar, perque vòl pas s'estancar aicí; e mai se sap que la siá arma es quicòm flaca e li costarà acceptar çò que s'amaga après las paraulas. D'aquela manièra, la desbranda se plaça en lo centre. A travèrs d'ela e mercés a ela podèm comprene lo nòstre moment amb aquel ieu, en aquela societat. Malgrat las circonstàncias, lo “Pas esperar sonarà” brica coma un crit d'esperança en la foscor. Nos ofrirà una nòva manièra de viure e d'èsser quala sèm, e s'avèm d'astre, nos cambiarà per totjorn. Benlèu ara es lèu per aiçò, s'a de besonh temps per comprene e acceptar las vertats. Personalament, soi en un ponch d'inflexion en la miá existéncia: soi penetrant dins un mond, qu'e mai se m'avisi que soi totjorn estat en el, sembla ara m'empénher cap a l'infinit e la res, amb mai urgéncia coma se li aguès jamai apertengut vertadièrament. Lo motiu d'aquela “amnesia” es que possiblament pas aviá la sufisenta maturitat coma per ensajar o comprene o benlèu perque aviá tròp fe en mi esperança. Es ara distint, se me ofrisson doas visions del mond: una que “vòli solament viure la miá vida en patz”, “que me daissen tranquilla”; e una autra qu'entrevesi la maquinària que s'amaga après l'obviedad. Ambedoas visions son contradictòrias, mas a causa de que nos resulta cansat pensar a la segonda tot lo temps, e la primièra es tan vesedora, nos daissam rosigar per l'inèrcia. Tala inèrcia aquela ocupada per la realitat-capitalisme e nos fa chantaje, en nos menaçant continualament amb la precarietat o la mòrt. Malgrat tot aiçò, existís pas ni tragèdia ni d'apocalipsis . |
||||
|
|
content.
awake.